Απόσπασμα από το βιβλίο “Λάμψη ο π. Γεράσιμος κι αν είδες, είδες”

 …. Ἤμουνα ἑφτά, ὀκτώ χρονῶν παιδάκι. Βαριά ἄρρωστη ἡ μάνα μου καί εἶπαν οἱ γιατροί ὅτι θά πεθάνει. Ἔχασα τόν κόσμο, δέν ἤθελα νά χάσω τή μάνα μου. Καί τότε οἱ μοναχές τοῦ Ἁγίου μας μέ συνεβούλευσαν. Ἡ μακαριστή Βερονίκη Μαρκέτου, ἁγία ψυχή, πού ὑπηρέτησε τόσα χρόνια κοντά στόν σημερινό ὅσιο Πορφύριο στήν κλινική Ἀλεβιζάτου καί ἡ ἡγουμένη Εὐσεβία Ρασσιᾶ, ἡ ἐπωνομαζόμενη «Βασίλισσα τῶν Ὁμαλῶν», τῆς κοιλάδας τοῦ Ἁγίου. Μοῦ εἶπαν:

“Νά κάνεις κάθε μέρα τήν παράκληση τῆς Παναγίας”.

Ἔτσι μοῦ εἶπαν, ὑπήκουσα καί ἄρχισα ἀπό τότε νά κάνω παρακλήσεις. Μέ τίς ἱκεσίες τῆς Θεοτόκου, ἔζησε ἡ μάνα μου τριάντα πέντε ὁλόκληρα χρόνια καί τότε κατάλαβα καί συνήθισα ἀπό τότε νά κάνω παρακλήσεις καί ὁ Θεός μοῦ χάρισε πολλές μητέρες, πολλούς πατέρες, πολλά παιδιά, πολλούς ἀρρώστους, πολλούς ἀνήμπορους καί ἔκανα καί κάνω καί θά κάνω πολλές παρακλήσεις στήν Παναγία, καί ἔμαθα, κατάλαβα, ἐβίωσα, ὅσο ἐπιτρέπει στόν ἄνθρωπο τόν πεπερασμένο, τόν ἁμαρτωλό, ὡς ἐμέ, ὅτι ἡ Παναγία εἶναι ἡ Μητέρα μας, ἡ Παναγία εἶναι

τό σωσίβιο στίς τρικυμίες, ἡ Παναγία εἶναι ἡ βακτηρία στίς δοκιμασίες, τό καταφύγιο, ἡ μεσίτρια, ἔμαθα, κατάλαβα, ἐβίωσα τί σημαίνει παράκληση, προσευχή, τί σημαίνει θαῦμα.

Τό χρωστῶ αὐτό καί εἰς τίς καλόγριες τοῦ Ἁγίου καί εἰς τή μάνα μου.

Ἐπαναλαμβάνω πώς ὅσο ζῶ, καί ἀναπνέω, καί σωφρονῶ, πρός τήν Κυρία Θεοτόκο, τή Μητέρα τοῦ Θεοῦ καί τῶν ἀνθρώπων, θά ψάλλω μαζί μέ τόν Παπαδιαμάντη τήν ὠδή τοῦ Βασιλέως Θεοδώρου τοῦ Λασκάρεως τοῦ Δουκός: «Νῦν πεποιθώς ἐπί τήν σήν κατέφυγον, ἀντίληψιν κραταιάν, καί πρός τήν σήν σκέπην, ὁλοψύχως ἔδραμον, καί γόνυ κλίνω Δέσποινα, καί θρηνῶ καί στενάζω, μή μέ παρίδῃς τόν ἄθλιον, τῶν Χριστιανῶν καταφύγιον»…..

Σεβασμιώτατε Μητροπολῖτα Γεράσιμε, πρέσβευε ὑπέρ ἡμῶν.