Την νύχτα της 21ης προς την 22α Ιουνίου , πριν από ένα χρόνο , τα φτερά ενός ‘Αγγελου , του Αγγελικότερου όλων των Αγγέλων , έκλεισαν για πάντα . Κοντολογίς , το γλυκό του χαμόγελο , ένα αμάλγαμα από φως , παιδικότητα , ζεστασιά , αγάπη , καλοσύνη και πραότητα , έπαψε να υπάρχει.
Ο Παπά Γεράσιμος Φωκάς , ο Γεράσιμος της καρδιάς κάθε Κεφαλονίτη , ο καλός μου φίλος , λίγες μέρες μετά την εκλογή του ως Μητροπολίτη Κεφαλονιάς και μερικές μέρες πριν την ενθρόνισή του , άφησε πρόσκαιρα τη τελευταία του πνοή , λες και η ακατάλυτη ροπή του σύμπαντου ετούτη τη φορά έχασε το μέτρο .
Ο Παπά Γεράσιμος ήταν άνθρωπος χαρισματικός . Σε κέρδιζε από τη πρώτη επαφή μαζί του . Ήταν ταπεινός και καταδεκτικός . Στα χείλη του υπήρχε σχεδόν πάντοτε ένα γλυκό χαμόγελο που όμοιο του μόνο σε παιδί βρίσκει κανείς , στα μάτια του ανίχνευες τη ζεστασιά της καλοσύνης και στη καρδιά του τον πόνο για τον πόνο των άλλων . Ο λόγος του υπήρξε μεστός και ουσιαστικός . Ως μοναχός με μακροχρόνια παραμονή στη Μονή Κουτλουμουσίου στον Άθωνα , εξασκημένος να ζει με το ελάχιστο που έχει ανάγκη ο άνθρωπος , αφιέρωσε τη ζωή του στην ουσία της βασικής ιδέας του Χριστιανισμού που υπηρετούσε , στην παροχή της Αγάπης . Στην έμπρακτη παροχή της Αγάπης και όχι στη στείρα λεκτική επίκληση της σαν υποχρέωση των Χριστιανών , ως είθισται από τη συντριπτική πλειοψηφία του κλήρου που ναι μεν επικαλείται την Αγάπη , αλλά , απέχει παντελώς από τις πράξεις που την προσδιορίζουν , εφόσον υπάρχει η Θεία Πρόνοια.
Σ’ένα χώρο που επικρατεί κατά κανόνα η υποκρισία , η έπαρση , η αρχομανία και η επίδειξη , που «απαστράπτει» από τις ανταύγειες των χρυσοκεντημένων μοτίβων των αμφίων και των πολύτιμων και ημιπολύτιμων λίθων που κοσμούν τα χρυσά ή χρυσωμένα αντικείμενα – διακριτικά της ιεραρχίας του κλήρου κατά τα Βυζαντινά πρότυπα (!!!!) και σ’ένα κλήρο που στη συντριπτική του πλειοψηφία είναι παντελώς αποκομμένος από τις ανάγκες του συνανθρώπου συμμετέχοντας μόνο στο τυπικό και στις τελετές , ο Παπά Γεράσιμος , κρατώντας για τον εαυτό του τη ταπεινότητα του , ένα τριμμένο ράσο κι’ένα ζευγάρι τρύπια παπούτσια , ξεχύνονταν καθημερινά ανάμεσα στους ανθρώπους , αθόρυβα , για να αφουγκραστεί τις ανάγκες τους , να απαλύνει το πόνο τους , να προσφέρει ότι είχε συλλέξει γι’αυτό το σκοπό , να συμπαρασταθεί στην αρρώστια τους και στην ανημποριά τους . «Μεγάλες ανάγκες παιδάκι μου» , «μεγάλη δυστυχία Αποστόλη μου» μου έλεγε και το παιδικό του χαμόγελο χάνονταν και τα μάτια του βούρκωναν.
Ο Παπά Γεράσιμος υπήρξε η μεγάλη ψυχή της αγάπης , ήταν το φωτεινό παράδειγμα , ο εκφραστής της ανιδιοτελούς Αγάπης . Όλη του η ζωή υπήρξε μια συνεχής προσφορά στον άνθρωπο που είχε ανάγκη υλικής και ηθικής συμπαράστασης (θα αναφέρω εδώ ένα περιστατικό μόνο , όταν ο Γεράσιμος πήγε συνοδεία με τη βοήθεια που εστάλη στους Σέρβους , γύρισε από τη Σερβία ξυπόλητος , γιατί άφησε ακόμα και τα παπούτσια του σε κάποιο Σέρβο).
Θα μπορούσα να γράφω ώρες ατέλειωτες για τη προσφορά του που ξεπέρναγε τα όρια της αυτοθυσίας .
Μα έτσι ήταν ο Παπά Γεράσιμος . Είχε μια καρδιά θυσιαστική υπέρ των πάντων.
Μια καρδιά που σύνθλιβε τις δικές του ανάγκες για να χωρέσει τις ανάγκες των άλλων . Μιας καρδιάς που τον πρόδωσε πρόωρα . Όντας ταλαιπωρημένος από τον καθημερινό του αγώνα , αλλά και από τις επιπρόσθετες υποχρεώσεις των ημερών , η καρδιά του δεν άντεξε.
H απώλεια του Παπά Γεράσιμου υπήρξε μεγάλο πλήγμα για την Κεφαλονιά.
Ήταν πολύ σημαντικό να βρίσκονταν στα ανώτερα κλιμάκια της Ιεραρχίας άνθρωπος με τέτοιο ήθος και τέτοιες ευαισθησίες.
—————————————————————————————————
Στην ηρεμία των Ομαλών , στη Μονή Αγίου Γερασίμου , σιμά στο Ιερό του μετασεισμικού Καθολικού , αγνάντια του Αίνου , κάτω από τη σκιά του μεγάλου πλάτανου που κατά την παράδοση φύτεψε ο μοναχός Κυρ Γεράσιμος Νοταράς το 1570 , στα σπλάχνα της ίδιας γης που ετάφη το 1579 ο Γεράσιμος Νοταράς , μετέπειτα Άγιος Γεράσιμος , ετάφη και ο Παπά Γεράσιμος.
Σ’αυτό το σημείο που αποτελεί τον μπούσουλα κάθε Κεφαλονίτικης καρδιάς σ’όποια γωνιά της γης και να χτυπά , θα βρεθούμε σήμερα όλοι εμείς που γνωρίσαμε και αγαπήσαμε το Παπά Γεράσιμο , για να εναποθέσουμε ένα φιόρο στη μνήμη του.
Αναπαύσου εν ερήνη Παπά Γεράσιμε , θα σε θυμόμαστε ως τη στιγμή που θα βαδίσουμε μαζί σου στα στρατόνια των αειφανών αστέρων που συνθέτουν την αιωνιότητα και αντηχούν τους ψίθυρους του απείρου. Αναπαύσου εν ειρήνη Γεράσιμε μου , καλέ μου φίλε.
Apostolis Magoulas
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου